Jackie Stewart zwyciężył Mistrzostwa Świata po raz trzeci w karierze, a następnie ogłosił zakończenie kariery. Kariera zakończyła się smutno: jego kolega z zespołu Francois Cevert zginął podczas treningu do ostatniego wyścigu sezonu, na torze Watkins Glen. To miał być setny występ Stewarta w wyścigach Grand Prix.

Tragicznie zakończył się też wypadek Brytyjczyka Rogera Williamsona, który umarł w płonącym samochodzie podczas Grand Prix Holandii.

Jody Scheckter, zawadiaka z Południowej Afryki na McLarenie, przyczynił się do zbiorowego karambolu podczas startu do Grand Prix Anglii, który zredukował liczbę zawodników biorących udział w wyścigu o 1/3. Tylko Andrea de Adamich został lekko ranny.

...

Sezon 1973 był jednym z najciekawszych w aktualnej formule i wydaje się, że wyścigi GP osiągneły szczyt swojego rozwoju. Liczba firm biorących w nich udział wzrosła do 12, przy czym trzeba zaznaczyć, że różnorodność ta dotyczy wyłącznie podwozi - 9 firm korzysta z liczącego sobie aż 7 lat silnika Ford Cosworth DFV, którego możliwości wydają się nie mieć granic. W najnowszej wersji jednostka ta osiągała moc ok. 480 KM przy 11500 obr/min i wciąż cehował ją zadziwiająca niezawodność. Do tej dominacji brytyjskiego silnika przyczynił się także w pewnym stopniu fakt wycofania się z wyścigów samochodów Matra, któych 12-cylindrowe jednostki okazały się nie do pobicia w wyścigach samochodów sportowych.

Dla podsumowania sytuacji w wyścigach GP użyteczne będzie zestawienie samochodów F1, które startowały w mistrzostwach świata w 1973 roku. Oto one:
JPS Lotus 72-Ford, Tyrrell 006-Ford, McLaren M23-Ford (nowy model, wzorem Lotusa posiadający dwie symetryczne chłodnice wody po bokach), Brabham BT 42-Ford (nowy model, dwie symetryczne chłodnice wody przed przednimi kołami), March 731-Ford, Surtees TS 14-Ford, Shadow DN 1-Ford, Iso IR-Ford, Ensign MN 1-Ford (trzy ostatnie firmy zadebiutowały w wyścigach GP w sezonie 1073), Ferrari 312 B3, BRM P 160, Tecno PA 123 (samochody te napędzane były własnymi silnikami).

Eliminacje mistrzostw charkateryzowały się raczej wyrównanym poziomem. Mistrzem Świata został po raz trzeci Jackie Stewart z ekipy Tyrrella, zasługujący na pewno na miano najlepszego zawodnika sezonu. Zwycięzył on w 5 wyścigach, a w październiku ogłosił zakończenie czynnej sportowej kariery. Jego najgroźniejszymi rywalami byli dwaj kierowcy zespołu JPS-Lotus: Mistrz Świata z poprzedniego sezonu Fittipaldi oraz Peterson. Fittipaldi wygrał dwie pierwsze eliminacje w Argentynie i Brazylii, a potem GP Hiszpanii prowadząc przez 20 okrążeń samochód z uszkodzoną tylną oponą.
Peterson natomiast był sensacją roku. Wprawdzie od dwóch lat zaliczano go do najszybszych zawodników, ale za kierownicą Lotusa zademonstrował umiejętności, które w niedalekiej przyszłości mogą przynieść mu tytuł mistrza świata. Peterson triumfował aż w 4 eliminacjach i w końcowej punktacji zajął 3 miejsce za Stewartem i Fittipaldim. Sukcesy Szweda i Brazylijczyka przyniosły firmie Lotus pierwsze miejsce w klasyfikacji producentów F1. W ścisłej czołówce znajdowali się również Denis Hulme i Peter Revson na nowych McLarenach: Hulme zwyciężył w GP Szwecji, a Revson w GP Wilekiej Brytanii i Kanady.

Zawodnikiem, o którym mówiono równie wiele co o mistrzach - choć nie zawsze najlepiej - był 22-letni Jody Scheckter z Afryki Płd., jeden z najbardziej utalentowanych kierwoców młodego pokolenia, który w kilku wyścigach uzyskiwał znakomite czasy na treningach, a nawet prowadził przez dłuższą część dystansu (GP RPA, GP Francji). Kilkakrotnie jednak młody i niezbyt doświadczony zawodnik dał się ponieść brawurze, czego wynikiem była m.in. najpoważniejsza zbiorowa kraksa w historii współczesnych wyścigów GP podczas 2 okrążenia GP Wielkiej Brytanii. Zostało wówczas rozbitych aż 9 samochodów, co spowodowało zatrzymanie wyścigu i rozpoczęcie go po przerwie od nowa. Fakt, że w tym groźnie wyglądającym karambolu tylko jeden zawodnik doznał złamania nogi, należy przypisać częściowo również nowym, wzmocnionym strukturom kadłubów, które weszły w sezonie 1973 jako obowiązkowe wyposażenie każdego samochodu F1.

Pomimo ciągłej poprawy warunków bezpieczeństwa w wyścigach, w imprezach GP wydarzyły się dwa tragiczne wypadki: Roger Williamson, obiecujący kierowca brytyjski, spłonął w przewróconym samochodzie na torze Zandvoort przy całkowicie biernej postawie służby porządkowej (tragedia ta wywołała szeroki oddźwięk wśród ludzi związanych ze sportem samochodowym i przyniosła szereg decyzji ustalających obowiązkowe wyposażenie tej służby), a podczas treningu do GP USA zabił się Francois Cevert, najzdolniejszy kierowca francuski ostatnich lat, w którym rancja upatrywała swego pierwszego mistrza świata.

źródło: cyt