Nadszedł nowy Mistrz Świata: Emerson Fittipaldi z Brazylii, który zademonstrował swój ogromny talent w wieku 26 lat, kiedy to zwyciężył w pięciu wyścigach i już na torze w Monza zapewnił sobie tytuł. Jego Lotus 72D miał lakier w kolorach czarnym i złotym. Zespół przyjął nową nazwę: John Player Special.

Zespół Tyrrella był gorzej zorganizowany niż rok wcześniej. Dopiero pod koniec sezonu, dwa ostatnie wyścigi wygrał Jackie Stewart na nowym modelu 005 i został Wicemistrzem.

McLaren, który obecnie jeździł ze sponsorem Yardley, cieszył się ze swojej niezawodności: z 25 startów ukończył 16 wyścigów w pierwszej szóstce. Do tego doszło jedno zwycięstwo Nowozelandczyka Denny Hulme'a.

...

Sezon 1972 przyniósł dalszy rozwój wyścigów Grand Prix. Trzy nowe firmy włączyły się do tych zawodów: Tecno, Politiys i Connew. Tecno napędzał własny 12-cylindrowy silnik boxer o mocy 420 KM, pozostałe dwa samochody korzystały z Coswortha DFV. Mistrzostwa świata stały pod znakiem walki dwóch kierowców: Stewarta, który dysponował nowym modelem Tyrrella 005, oraz Emersona Fittipaldiego na Lotusie 72, o nazwie zmienionej na John Player Special zgodnie z umową zawartą pomiędzy Chapmanem a koncernem tytoniowym John Player, finansującym zespół. Młody Brazylijczyk był prawdziwą erwelacją sezonu. Demonstrując nienaganny styl i znakomitą taktykę zwyciężył aż w 5 wyścigach GP. Stewart przypuszczalnie nie dałby tak łatwo za wygraną, ale w połowie sezonu musiał z powodu choroby pauzować przez dwa wyścigi i pomimo wielkiej formy, jaką demonstrował zwłaszcza w ostatnich eliminacjach, popartej czterema zwycięstwami, zmuszony był uznać wyższość Fittipaldiego, który w wieku 25 lat (dokładnie 24 lata - 000 dni) został najmłodszym w historii sportu samochodowego Mistrzem Świata.

GP Niemiec na Nurburgringu zakończyło się podwójnym zwycięstwem samochodów Ferrari 312 B2: Ickx'a przed Regazzonim. Włoskie samochody należały do ścisłej czołówki i jedynie pech przeswzkodził Ickx'owi w wygraniu dwóch innych wyścigów. W rozgrywanym w deszczu wyścigu o GP Monaco w Monte Carlo zwyciężył nieoczekiwanie Jean-Pierre Beltoise na BRM, któy nieomal przeszedł samego siebie, wygrywając zdecydowanie w trudnych warunkach ze znacznie lepszymi od siebie przeciwnikami. Doświadczenie i rutyna wraz z zawsze wysoką formą pozwoliły Denisowi Hulme wygrać GP Afryki Płd.

Po okresie ożywionej aktywności konstrukcyjnej w rozwiązaniach technicznych samochodów F1 nastąpił pewien zastój, co podkreśla fakt zdobycia przez Fittipaldiego mistrzostwa świata na samochodzie liczącym sobie 3 lata! Jedyną interesującą konstrukcją sezonu był March 721 X zaprojektowany przez Robina Herda z myślą o zmieszczeniu możliwie największej masy samochodu pomiędzy osiami. W tym celu umieszczono mechanizm różnicowy za skrzynią biegów. Jednak praktyka nie potwierdziła słuszności założeń teoretycznych Herda, samochód okazał się nieudany i w połowie sezonu zastąpił go model 721 G oparty o podwozie modelu F2.

Bezpośrednio po zakończeniu sezonu 1972 doszło do poważnego konfliktu pomiędzy organizacją zrzeszającą zespoły wyścigowe F1 (Formula One Association) a grupą organizatorów wyścigów GP i właścicieli torów wyścigowych (Grand Prix International), który omal nie doprowadził do czasowego zawieszenia wyścigów GP. Konflikt dotyczył oczywiście problemów finasowych - wysokości tzw. startowego, czyli sumy pieniężnej, jaką od organizatora imprezy otrzymuje zespół wyścigowy za sam fakt wystawienia na start swoich samochodów. FOA zażądała 250 000 dolarów za każdy wyścig, GPI odmówiła zapłacenia kwoty wyższej niż 140 000 dolarów (startowe wypłacane jest w jednakowej wysokości za każdy samochód zgłoszony do wyścigu, przytaczane liczby dotyczą oczywiście rozliczenia całościowego; FOA rozdziela otrzymaną kwotę pomiędzy startujące zespoły). Spór zakończył się kompromisem i wyścigi GP mogły odbywać się nadal w niczym nie zakłóconej atmosferze sportowej i finansowej harmonii.

źródło: cyt