Ostatni rok póltoralitrowej F1 stał pod znakiem znakomitej jazdy trzech kierowców: Jima Clarka, Grahama Hilla i prawdziwej rewelacji - Jackie Stewarta, dla którego był to pierwszy sezon w wyścigach GP. Podobnie jak w roku 1963, tylko z mniej widoczną przewagą, kombinacja Clark-Lotus okazała sięnie do pobicia - aż 6 eliminacji zakończyło się zwycięstwem Szkota, który po raz drugi zdobył tytuł Mistrza Świata. Przyczyniła się do tego także n owa wersja silnika Coventry-Climax z 4 zaworami na cylinder, rozwijająca moc ok. 220 KM. Dwa wyścigi wygrał Graham Hill (BRM), jak zawsze w wysokiej formie.
Ale najpopularniejszym tematem do dyskusji stał sie młody Stewart (BRM), który w pierwszym roku startów w F1 od razu, przebojem wdarł się do ścisłej czołówki najlepszych kierowców świata i wykazując ogromny, wrodzony talent, poparty zaskakująco dużymi umiejętnościami, walczył jak równy z równym z Clarkiem i Hillem, aż trzykrotnie zajmując 2 miejsce i wieńcząc ten znakomity sezon zwycięstwem w GP Włoch. Przyniosło to Stewartowi 3 pozycję w klasyfikacji końcowej.

Ostatni rok formuły 1,5 L nie przyniósł większych nowości technicznych - jedynie Honda wystawiła ulepszony model RA 272, na którym Ginther wygrał ostatni wyścig półtoralitrowej formuły: GP Meksyku.

źródło: cyt