Gdy w 1958 r. przewodniczacy CSI FIA, M. Perouse ogłosił przepisy nowej Formuły 1, która miała wejść w życie dnia 1.1.1961 r., ogromna większość ludzi zainteresowanych wyścigami GP zareagowała oburzeniem i gwałtownymi protestami. Formuła obowiązująca od 1954 r. i ograniczająca pojemność startujących samochodów do 2500 ccm miała ustąpić miejsca formule dla samochodów napędzanych silnikami o pojemności zaledwie 1500 ccm (lub 750 ccm ze sprężarką). podkreślano powszechnie, że nowe samochody GP będą rozwijać moce w granicach 180-200 KM, w więc niewielkie w porównaniu z osiągami samochodów dawnej F1 i aktualnie startującymi 300-konnymi prototypami sportowymi. Co za tym idzie, ich przyspieszenia i prędkości ulegną wyraźnemu zmniejszeniu, a wyścigistaną się przez to mniej emocjonujące i przestaną odgrywać rolę najpoważniejszych rozgrywek w sporcie samochodowym, gdyż chociażby zawody samochodów sportowych będą szybsze i bardziej widowiskowe.
Pomimo głośnych i demonstracyjnych prostestów większość firm startujących w wyścigach GP rozpoczęła ciche przygotowania do nowej formuły.
W pierwszym roku nowej formuły, 1961, na starcie wyścigów GP stanęło 6 firm: angielskie samochody Lotus i Cooper napędzane 4-cylindrowymi silnikami Coventry Climax FPF o mocy 160 KM przy 8000 obr/min, również brytyjski BRM wyposażony we własny 4-cylindrowy silnik o zbliżonej mocy, zachodnioniemieckie Porsche, w których tradycyjnie zastosowano wypróbowany już w wyścigach F2 4-cylindrowy bokser, rozwijający 165 KM i wreszcie włoskie Ferrari 156, stanowiące konstrukcyjną kontynuację modelu F2 z 1960 r., napędzane dwoma rodzajami silników V6: jeden o kącie rozwarcia cylindrów 60 stopni (180KM) oraz drugi 120 stopni (190 KM przy 9500 obr/min).
Ten pobieżny przegląd konkurujących samochodów pozwala przewidzieć przebieg sezonu. Dysponujące zdecydowanie najmocniejszymi silnikami samochody Ferrari przewyższały szybkością wszystkich rywali i zwyciężyły w 5 eliminacjach. Największym triumfem dla włoskiej firmy był wyścig o GP Belgii na torze Spa, gdzie kierowcy Ferrari zajęli 4 pierwsze miejsca. Walka o tytuł mistrzowski toczyła się pomiędzy Amerykaninem Philem Hillem a Niemcem Wolfgangiem von Tripsem - obaj z zespołu Ferrari.
Fakt, iż poza tą ścisłą czołówką znalazł się powszechnie uważany za najlepszego Stirling Moss, nie był dla nikogo niespodzianką. Silnik Coventry-Climax, jakim napędzany był Lotus Mossa, nie dawał muszans na nawiązanie równorzędnej walki z włoską armadą, a mimo to dzięki fenomenalnej jeździe Moss dwukrotnie stanął na podium zwycięzców: na najtrudniejszych torach w Monte Carlo i Nurburgring Anglik pokonał ekipę Ferrari, co przez fachowców uznane zostało za wyczyn świadczący o prawdziwej maestrii. Dzięki tym zwycięstwom Moss zajął 3 miejsce w końcowej klasyfikacji. Natomiast walka o mistrzostwo znalazła prawdziwie tragiczne rozstrzygnięcie na drugim okrążeniu przedostatniej eliminacji - GP Włoch na torze Monza, gdy po kolizji Clarka z Tripsem samochód zawodnika niemieckiego wpadł w publiczność zabijając kierowcę i 11 widzów. Phil Hill wygrał ten fatalny wyścig i tak po raz pierwszy zawodnik amerykański zdobył tytuł wyścigowego Mistrza Świata Formuły 1.
Pod koniec sezonu zadebiutowały dwa nowe brytyjskie silniki V8, które miały być odpowiedzią na dominację Ferrari: podczas GP Niemiec Cooper Jacka Brabhama wyposażony został w silnik Coventry -Climax FWMV, a na GP Włoch w BRM Grahama Hillazamontowano nową jednostkę napędową tej firmy. Dwa istotne dla sportu samochodowego wydarzenia miały miejsce podczas GP Monaco w Monte Carlo: na torze po raz pierwszy zastosowano stalową barierę ochronną Armco, a po wyścigu została zawiązana organizacja zreszająca kierowców GP: Grand Prix Drivers Association.
W ramach nowej F1 konstruowane były coraz to nowe pojazdy, z których jednak jedynie część trafaiła na dłuższy czas na tory wyścigowe. W 1961 r. pojawiły się: zbudowany w angielskiej firmie Connaught Cars samochód Emeryson, wystawiony do wyścigów przez belgijski zespół Equipe Nationale Belge, włoski samochód OSCA (model nie wyszedł ze stadium jazd próbnych) oraz Lola - dzieło bardzo znanego konstruktora Erica Broadleya. Na samochodach tych startował w następnym sezonie brytyjski zespół Yeoman Credit.
Po zakończeniu sezonu 1961 poważny, a zupełnie nieoczekiwany kryzys zarysował się w zespole Ferrari. W wyniku wewnętrznych nieporozumień z firmy odeszło wielu najstarszych i najbardziej doświadczonych pracowników działu sportowego z głównymi konstruktorami Chitim i Tavonim na czele. Miało to zaważyć w niekorzystny sposób na przyszłych wynikach zespołu.
źródło: cyt
